De verrassend ongemakkelijke rondingen van de businessclass stoelen, vergezeld met het diepe gebrom van de turbines, weerhielden me ervan om in een diepe slaap te geraken. Het kostte me echter meerdere momenten voordat ik besefte dat zij mij aansprak. Of ik nog een slaapmutsje wilde, vroeg ze met een uitermate goed getrainde glimlach. De vrouw onder het nauwkeurig verzorgde uniform verstarde op mijn bevestigende antwoord en haar getrainde glimlach voelde zo mogelijk nog kunstmatiger. Ik hoop niet dat ze dacht dat ik haar probeerde te versieren. Of dat ze denkt dat ik een of andere vieze oude viespeuk ben. Anderzijds had ik niet de indruk dat onze leeftijden voor elkaar onderdeden. De tijd van mijn verslavende ontrouw, had ik lang achter mij gelaten. De rust in mijn laatste relatie had het van de losbandige lust gewonnen. Misschien gaf mijn slaperige blik een blik in mijn verleden van erotische uitspattingen op tienduizend meter hoogte. Ze zal toch moeten beseffen dat ik die tijd achter mij gelaten heb. Hoewel ik me verleidelijk gevleid voel, zal ik haar moeten teleurstellen.
Mijn stroom van gedachten wordt onderbroken door het opdienen van een opvallend groot glas. Ze moet me wel erg graag willen, niet alleen heeft ze me een driedubbele whiskey ingeschonken, ook verontschuldigd ze zich nederig voor de slechte kwaliteit van de blend. Ik dank haar voorzichtig en stel haar gerust dat het brouwsel, groots en meegaand als ik ben, mij prima zal smaken. Een lichte vorm van paniek bekruipt me na mijn belofte om deze amateuristische naar gesmolten plastic smakende rotzooi weg te werken. Onder het toezicht van haar vriendelijk vragende ogen, hou ik mijn kokhalsreflex in bedwang. “Niet slecht”, roep ik met een puberaal schriele stem. Een echte vent laat zich niet kennen, echoot door mijn hoofd. De laatste slok resulteert in een hoorbare rilling door mijn lichaam. Met een smoes van vermoeidheid dank ik voor het drankje en tracht mijn slaap voort te zetten. Een nutteloze poging. De rillingen worden vervangen door een misselijk draaiend gevoel. Langzaam wordt het me zwart voor de ogen, maar ik heb niet het gevoel dat ik flauwval. Ik wil om hulp roepen, maar ik merk dat de lucht uit mijn longen aan mij ontsnapt. Ik probeer in te ademen, maar mijn lichaam wil niet. Mijn laatste beetje lucht ontsnapt en verdwijnt in het gesnurk van mijn mede passagiers. Ik had nog zo graag gehoord willen worden.
Weg, ik moet weg. Weg van hier. Schreeuw ik in stilte uit. Ik voel me slap worden door de angst. Ik voel de pijn van de herinnering op me afstormen als ontsporende hogesnelheidstrein. Het heeft me jaren gekost om over die vlucht heen te komen. Om de pijn en de vernedering voldoende weg te stoppen. Hoe durft die klootzak, na alles wat hij mij heeft aangedaan, op mijn vlucht te stappen? En ook nog doen alsof er niets aan de hand is. Maar nu ben ik aan zet. Ik zal je het slaapmutsje van je leven geven.
Enkele minuten later en een hele fles ontsmettingsalcohol verder, laat ik dat stuk ongedierte mijn cocktail drinken. Met een strakke blik en mijn beste geoefende glimlach, wacht ik totdat hij hem geleegd heeft in zijn waardeloze lichaam. Ik vermaak me door te zien dat de tand des tijds hem flink heeft afgetakeld. Zijn zichtbare pogingen om niet te kokhalzen, maken het steeds makkelijker om mijn gemaakte glimlach authentieker te maken. En met zijn laatste dank woorden, verlaat ik hem op weg naar de hoofdpurser. Hopelijk kan ik mijn dienst ruilen. Ik hoef hem nooit meer te zien of te horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten