De voordeur was voor hem als een mysterieuze poort naar onbegrensde mogelijkheden. Al vanaf de eerste week wilde hij niets liever dan ontdekken wat daar buiten te beleven was. Dat vond ik wel eng, zo'n klein katje midden in de stad, maar ik wilde hem ook niet tegen zijn zin binnen houden. Een tijdje heb ik hem aangelijnd gehouden om hem aan de omgeving te laten wennen. Een kat uitlaten, dat doen niet veel mensen, maar het ging wonderwel goed. Toen ik uiteindelijk de lijn achterwege liet, bleef hij zelfs als een hondje achter mij aan lopen.
Gaandeweg werd hij zelfstandiger en wilde hij hele nachten buiten blijven. Wéér een eng idee, want ik moest maar afwachten of hij 's morgens weer voor de deur zou staan. Eigenlijk ging dat altijd prima. Een enkele keer bleef hij wel eens een etmaal weg, maar als het dan weer donker werd, stond hij altijd mauwend voor de deur. Eén keer was hij drijf- en drijfnat en stonk naar slootwater: in de singel gevallen waarschijnlijk. Terwijl ik hem met een handdoek droogdepte, klaagde hij luidkeels over het onrecht dat de wereld hem had aangedaan.
Vorig jaar werd er een hek geplaatst om het complex waar ik woon. Ergens vond ik dat wel een prettig idee, een veilige speeltuin zonder auto's. Maar Dart zelf dacht daar heel anders over: binnen de kortste keren had hij een manier gevonden om naar buiten te glippen en zat hij 's ochtends triomfantelijk buiten het hek op mij te wachten. Tot op de dag van vandaag weet ik niet precies hoe hij dat klaarspeelde.Natuurlijk bracht het buitenleven voor Dart risico's met zich mee. Maar ik zag hem als stoere stadskat die het straatleven kende en zich niet zomaar van zijn negen levens liet beroven. Misschien was hij dat ook wel, en heeft hij gewoon één keertje pech gehad. Desondanks ben ik blij dat hij altijd de vrijheid heeft gehad om te gaan en staan waar hij zelf wilde; zo'n avontuurlijk beestje moet de wijde wereld kunnen verkennen. Dart heeft drie jaar van het leven genoten, en ik van hem.
