Ik ben deze week begonnen aan een schrijfcursus bij het LAKtheater, gegeven door Marianne Reijnders (waarschuwing: goeie docente, slechte website :-). De eerste cursusavond had als thema “Klagen en wenen”. Het doel was om aan de hand van een aantal stappen een complete opzet voor een kort verhaal te schrijven. Ik heb het thuis verder uitgewerkt. Dit is het eindresultaat.
Meer dan bij eerdere verhalen voel ik me geroepen om te zeggen dat elke gelijkenis met de werkelijkheid berust op het samenkneden van vele kleine stukjes werkelijkheid en een royale portie overdrijving. En dat de meningen in het verhaal die van Henk zijn, niet die van mij.
UPDATE: zie ook de feedback die ik op dit verhaal gekregen heb.
====================================================
Henk
Natuurlijk, dacht Henk. Michiel begint weer gewoon dwars door me heen te praten!
Lekker makkelijk, je werknemers negeren en gewoon je eigen zin doordrijven. Scheelt een hoop lastige discussies.
Niet dat zijn collega's ooit iets nuttigs te melden hadden. Carolijn kakelde altijd maar over hoe super haar weekend was geweest, hoe super haar vriend wel niet was, en welke superaanbieding ze bij de supermarkt had gevonden. Dat getetter was aan de overkant van de straat nóg te horen.
Peter was zo'n mannetje met ambities. Iemand die je bij de minste aanleiding een dolk in de rug zou steken, natuurlijk zonder zijn tandpastaglimlach ook maar een fractie van een seconde te verliezen.
En Frida. Die liep als een dementerende zombie door de gang en zei tegen niemand boe of ba. Had ze nou iets van een zenuwinzinking gehad of zo? Nou ja, dat beweerde men. Misschien voelde ze zich gewoon te goed om hallo te zeggen.
Henk snakte naar een sigaret. Vroeger, toen mocht je nog gewoon roken op je kamer. Nu moest je buiten in de kou gaan staan. En rokers werden sinds kort ook nog gekort op hun salaris! Alleen omdat ze af en toe even hun kop helder moesten krijgen. Het was zo oneerlijk.
Hij peinsde er niet over om salaris in te leveren, dus was hij gestopt met roken. Zijn dokter raadde hem dat al jaren aan, maar Henk was niet geïnteresseerd in zijn gezondheid. Voor hetzelfde geld lag hij morgen onder een bus.
"Oh ja, nog even over de verhuizingen," zei Michiel. Henk spitste zijn oren; dit ging hem aan. Er gonsden al een tijd geruchten. Zijn kamer met uitzicht zouden ze hem niet afnemen!
"Henk, jij gaat naar 7A. Da's mooi, dan ben je op vrijdag het eerst bij de uitgang!"
"Maar... 7A heeft helemaal geen ramen." stamelde Henk.
"Het is maar voor tijdelijk. We zijn de hele situatie opnieuw aan het bekijken."
"Het vriest daar in het weekend! Op maandag..."
"Geen paniek, gaan we allemaal regelen. Jij en Peter gaan donderdag over, de rest op vrijdag."
Henk knarsetandde zachtjes. Ja ja, "tijdelijk". Dat kende hij. Hij zou het er niet bij laten zitten. Hij zou weer naar de OR gaan. Ze konden hem niet langer negeren! En morgen, op zijn functioneringsgesprek, zou hij het Michiel flink moeilijk maken! Hier was het laatste woord nog niet over gezegd.
* * *
Michiel hing met zijn hele lichaam tegen de lamellen aan en keek naar buiten.
"Moet je kijken, dat wijf kan écht niet parkeren. Hier, gaat ze voor de derde keer steken. Mijn BMW kan daar wel twee keer in!"
Had hij het nou niet gehoord, dacht Henk, of was dit een bewuste tactiek om het onderwerp van de kamers te vermijden? Het moest het laatste zijn. Michiel wist donders goed dat hij fout zat.
Hij loerde verlangend naar het pakje Marlboro op Michiels bureau. Zou hij salaris inleveren voor het roken? Vast niet. Hij kwam laat, was vroeg weg, en stond elk kwartier te hijsen. Maar hij krijgt er natuurlijk geen cent minder om. Dat soort regels gelden alleen voor gewone werknemers.
Henk begon opnieuw. "De Arbo-regels stellen duidelijk dat..."
Michiel wuifde de rest van zijn zin weg. "Ach joh, dat komt in orde. Een paar weekjes, tops. Misschien kan je naar de eerste, op de kamer bij Frida? Is dat niks?"
"Frida? Alsjeblieft zeg..."
Michiel keek op de klok en klakte met zijn tong. Het klonk definitief. "Hee, mijn drie-uur staat zo voor de deur. Volgens mij zijn wij klaar. Goed nieuws: je functioneert nog!"
Joviaal gooide hij de deur open en gaf Henk nog een knipoog. "Ben je daar ook weer voor een jaar vanaf!" Gelaten liep Henk de gang op. Hij draaide zich om om nog iets te zeggen, maar de deur sloeg met een klap dicht.
* * *
Vijf verbaasde gezichten staarden Henk aan. Ze hadden hem duidelijk niet verwacht.
Natuurlijk deden ze het er om. Het was een bewuste campagne om hem monddood te maken.
"Henk, je bent er tóch!" zei Peter, zogenaamd opgetogen. Terwijl hij dit natuurlijk samen met Michiel bekokstoofd had.
"Waarom was ik niet uitgenodigd?"
"Oh, had je de uitnodiging niet gehad? Sorry, daar is iets misgegaan."
"We móeten het hebben over de kamers. Ik zit nu in dat ijskoude rommelhok..."
"Hè? Het kamerverhaal is toch al een hele tijd rond?" kwaakte Carolijn verbaasd. Henk schoot haar een vuile blik toe. Hij kwam niet aan.
De andere aanwezigen begonnen weg te kijken en op hun stoel te schuifelen. Ja, dacht Henk, iemand moet het gevoelige onderwerp toch aansnijden! Jullie durven allemaal gewoon niet, stelletje schijtluizen.
Peter klikte zijn koffertje dicht en veerde op. "Jongens, het spijt me verschrikkelijk, maar ik moet er echt vandoor. Belangrijke meeting!"
Hij stormde weg met die streberige tred van hem. Op weg naar buiten stond hij op Henk zijn teen. Geen enkele verontschuldiging natuurlijk.
Henk voelde in zijn broekzak het pakje sigaretten dat hij tussen de middag had gekocht. Dat zou zijn daad van verzet worden. Zijn moment van triomf. Als zijn collega's straks allemaal aan de borrel waren, zou hij er een opsteken. Op zijn kamer. En van zijn salaris bleven ze mooi af!
* * *
Eindelijk vier uur, en Henk was blij toe. Hij zat hier maar te bibberen in deze lelijke bezemkast. Tijdelijk, ja ja. Tot je pensioen is ook tijdelijk.
De hele dag was het al een klereherrie geweest. Konden die verhuizers niet zachter doen? Hield er dan helemaal niemand meer rekening met hém?
Hij keek op toen er met een zwaar schuivend geluid een schaduw voor zijn deur verscheen.
Hij schoot overeind en probeerde zijn deur te openen. Het lukte niet. De deurknop zat blijkbaar vastgehaakt aan de kast die de verhuizers aan de andere kant hadden geparkeerd.
Hij bezon zich op maatregelen. Moest hij nou om hulp gaan roepen, als een of andere klungel die zichzelf in de nesten had gewerkt? Het was toch zeker hún fout?
Aan de andere kant: het was wel vrijdagmiddag, en het begon steeds stiller te worden.
Uiteindelijk bonsde Henk op de deur. "Hee! Hallo! Hallo!!" Er kwam geen antwoord.
Henk plofte in zijn bureaustoel. Hij zat er helemaal doorheen. Ze waren hem vergeten. Iedereen negeerde hem, zag hem over het hoofd.
Maar ze stelden wél allemaal eisen! Ze wilden hem wél allerlei regeltjes opleggen! Nou, hij zou het niet meer pikken!
Kokend van opgekropte woede griste Henk het pakje sigaretten uit zijn broekzak. Met trillende handen peuterde hij het open. Het pakje scheurde en alle sigaretten kletterden op de grond. Hij smeet het lege pakje tegen de muur, pakte een sigaret op, veegde er een vlok stof af en wist 'm na twee pogingen in z'n mond te steken.
Goddank had hij zijn aansteker nog altijd bij zich. Daar had hij nog geen afstand van kunnen doen. Hij hield de vlam onder het uiteinde van de sigaret en zoog. Aaahh...
Zometeen zou hij iemand gaan bellen om hem te bevrijden, als hij die veel te moderne telefoon met al die stompzinnige extra functies tenminste aan de praat kreeg. Maar hij had geen haast.
Tevreden blies Henk een paar grote rookkringels. Eindelijk, even rust. Eindelijk vrij. Even geen collega's. Niemand die over hem heen kon walsen, hem kon marginaliseren, hem kon negeren. Gewoon lekker genieten van een sigaretje op je eigen kamer. Dit was het leven.
Toen begon er boven zijn hoofd iets doordringend te piepen.
Harde stralen koud water sproeiden over Henk en zijn bureau heen. Binnen de kortste keren was alles doorweekt. Een klein beekje van inkt kabbelde van een stapel printjes af.
Met een onzalig voorgevoel reikte hij naar de kletsnatte telefoon, hopend op een kiestoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten