Soms dreig je van je geloof te vallen. De twijfel slaat toe. Op zo'n moment kan het twee kanten op gaan: of je twijfel groeit en groeit tot je je afvraagt hoe je ooit tot de gelovigen, de volgelingen, hebt kunnen horen. Of je krijgt ineens een openbaring, alsof het universum even vijf minuutjes uit zijn drukke schema opzij heeft gezet om jouw persoonlijk een berichtje te schrijven. "Twijfel niet," lijkt het te zeggen, "laat je maar meevoeren door je overtuiging."
Van de laatste soort is de zevende aflevering van het laatste seizoen van Lost. HO! Wacht! Als je Lost niet volgt (of wel volgt, en geen spoilers wilt): nu niet meteen afhaken! Ik beloof niet uit te wijden over details, en ik zal je niet proberen te bekeren tot Lost-aanhanger. Ik zal alleen proberen uit te leggen waarom ik begon te twijfelen aan mijn favoriete serie, en hoe mijn twijfel werd weggenomen.
Laten we bij het begin beginnen. Voor wie het niet weet: Lost is een TV-serie over een aantal mensen die crashen op een mysterieus eiland. De rode draad van de serie draait om dat eiland: wie wonen er, wat is er allemaal voor vreemds aan de hand, en wat IS het eigenlijk voor eiland? Het mysterie van Lost is bijzonder vaardig geconstrueerd: elke aflevering licht een heel klein puntje van de sluier op, en aan het eind van het huidige, laatste seizoen zullen we een antwoord hebben. Althans: de schrijvers verzekeren ons dat er een antwoord *is*, en we zouden geen volgelingen zijn als we dat niet met glazige oogjes zouden accepteren.
Waarom is Lost mijn favoriete serie? Ben ik zo'n enorme fan van mysterie? Och, het is leuk, en een goeie cliffhanger maakt je zeker benieuwd naar de volgende aflevering, maar voor mij is dat niet de essentie van Lost. De essentie, dat is de menselijke factor.
Elke aflevering focust op een van de overlevenden. Die focus is tweeledig: je ziet hoe de persoon op het eiland ergens mee bezig is, maar je ziet ook een flashback naar het leven van die persoon voor de crash. Op deze manier krijg je inzicht in de personages die Lost bevolken. Soms leer je in zo'n flashback iets over het personage wat licht werpt op zijn of haar gedragingen op het eiland. Vaak weet je meer van elk personage dan ze van elkaar weten, en dat maakt elke ontmoeting tussen karakters weer spannend.
Hoe kan het dan zijn dat ik van mijn geloof dreigde te vallen? Wat is er aan Lost - of aan mij - veranderd, dat mijn aandacht wel eens begon af te dwalen? Volgens mij komt dat doordat in de laatste paar afleveringen het mysterie op de voorgrond werd gezet. De personages en hun passies, frustraties en doelen verdwenen naar de achtergrond.
Nogmaals: het mysterie is niet waar Lost om gaat. Het is een leuke extra, een trucje om kijkers te laten raden naar hoe het verder gaat, maar niet meer dan dat. Het verdient zeker geen exclusieve plek in de spotlights, zoals in de afgelopen afleveringen. Die waren niet slecht hoor. Als toegewijde fan wil je alle details weten, en er zat genoeg informatie in. Maar de menselijke factor ontbrak.
Toevallig zei ik het al tegen een collega, die ook fan is: de Lost seizoenen komen vaak pas na de zesde aflevering op gang. Misschien was het meer hoop dan inzicht. Maar gelukkig, ik bleek gelijk te hebben.
In de zevende aflevering zien we twee kanten van een belangrijke hoofdpersoon. In een spiegeling van een beproeving die hij op het eiland moest doorstaan, en waarbij hij faalde, laat de flashback (knipoog naar vaste kijkers) nu een soortgelijke beproeving zien. De vraag: doorstond hij deze wel, of verviel hij toen in dezelfde fout?
En dat is nu waar Lost om draait. Niet om rivaliserende groepen, niet om een mysterieus eiland, maar om mensen die voor dilemma's geplaatst worden, die getest worden, en zichzelf achteraf afvragen wat de test was en of ze ervoor geslaagd zijn.
De schrijvers en acteurs zijn in ieder geval met vlag en wimpel geslaagd voor deze aflevering. Hulde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten