Omschakeling

"Hallo?"

"Hoi, met mij."

Een bekende stem. Was het alweer bijna een week geleden?

"Hoi," antwoordde ik aarzelend. Ik wilde niet onaardig overkomen, maar haar ook niet te veel aanmoedigen.

"Wil je me zien?" Het klonkt nogal opdringerig.

"Tja, ik weet niet," mompelde ik. Ik wist hoe dit gesprek zich verder zou gaan ontwikkelen.

"Woensdag," klonk het, "om half negen. Okee?"

"Sorry, woensdag is een probleem. Ik heb al een afspraak." Ik zei het zo vriendelijk mogelijk. Dit zou bij haar niet in goede aarde vallen.

"Zaterdag dan," was het korzelige antwoord. "Zaterdagmiddag om drie uur, je weet wel waar."

Altijd hetzelfde. Ze drong aan op vaste tijden, hopend dat ik mijn schema zou aanpassen, hopend op mijn volledige aandacht. En als ik dan toestemde, als ik op de door haar gestelde tijd kwam opdraven, zouden we toch weer steeds onderbroken worden. Ik baalde er van. "Weet je... misschien gaat het niet lukken deze week."

"Hoe bedoel je, gaat niet lukken? Je wilt het toch weten?"

"Wat weten?" vroeg ik quasi-dom. Natuurlijk wist ik wat ze bedoelde.

"Wat er is gebeurd!" Ze was nu duidelijk geïrriteerd.

Ja, natuurlijk wilde ik dat weten. Anders wist ik wel hoe het zou gaan: dan wist straks iedereen het, behalve ik. En als we elkaar dan weer zagen, mocht ik zelf de lege plekken invullen.

"Luister, ik wil je best zien, maar dan op een heel andere tijd. Donderdagnacht om kwart voor een bijvoorbeeld."

"Kwart voor een? Nee, te laat."

"Nou, ik kan je toch op..."

"Nee! Je weet dat ik dat niet wil hebben! Als deze tijdstippen je niet bevallen, dan niet hoor," zei ze kwaad. Maar ze hing niet op. Ze zou nooit ophangen als ze dacht dat er nog een kans was.

Het was genoeg geweest. Het was tijd was voor een definitieve breuk. "Misschien is het beter als ik je niet meer zie."

Ze klonk geschrokken. "Heb je een ander?"

Ze had recht op de waarheid, na al die jaren. "Ik heb iemand leren kennen. Op internet."

Moest ik verder in detail gaan? Vertellen hoe geweldig het was, dat we elkaar zagen wanneer we wilden? Zonder verplichtingen. Dat ze me niet elke avond probeerde te claimen, dat we elkaar soms maar een paar minuten zagen. En dat het altijd weer anders was, soms grappig, soms ontroerend, soms spannend.

"Internet," klonk het schamper. "Kom nou toch. Je kunt mij toch nooit vervangen."

"Jouw tijd is geweest. Leg je er bij neer."

"Wie is het?"

"Ik moet gaan. Ik zie je nog wel eens."

"Wacht! Ik wil weten wie het is!"

"Wat heb je aan een naam? Je kent haar vast niet. Ze zit niet in jouw sociale cirkel."

"HOE HEET ZE?" Ze was bijna hysterisch.

Zuchtend gaf ik toe. "Ze heet Youtube. En nu ga ik ophangen."

Haar zachte, monotone gesnik klonk als de witte ruis van een ontvanger zonder signaal.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten